Caminin yalnız kendisi değil bahçesi de beyaz küfeki taşlarıyla kaplanmıştı. Ama, taşlar, üzerlerindeki sayısız güvercinin kurşuniliği arkasında kaybolmuştu. Bu manzaraya bakarken bir gürültü oldu. Binlerce kanat sesi birbirine karıştı. Güvercin ordusu gökyüzüne doğru havalandı. Şimdi maviliklerle gri kanatlar birbirine karışmıştı. Güvercinler etrafa dağılınca, gökyüzüne, dua eden eller gibi uzanan selviler ve arkasından selvilerin inceliği ile yarış eden minareler göründü. Şerefelerin taş işlemelerine gözü takılıp kaldığı anda önce kulakları, sonra genç ruhu efsunkâr bir seda ile ile doldu. Güzel sesin tesirinde kutsal ürpertiler geçirdi. Kendinden geçmiş gibi ezan bitene kadar olduğu yerde kalakaldı…

Sonra camiin büyük kapısına doğru yürümeye başladı. Kapıda pabuçlarını çıkardı. Ayakları yumuşak halıların üzerindeydi. Kadınların bulunduğu tarafa geçti. Yeşil başörtüsünü düzeltti. Etrafına göz attı. Kimse onu tanımıyordu. Boyasız, makyajsız, kremsiz, rujsuz.. Bir aralık kadınların hepsi birden ayağa kalktı. Namazın başlamak üzere olduğunu anladı. Namazdaki hareketleri ve sözleri öğreten bir kitap almış; birkaç kere okuyup ezberlemişti. Ama camide nasıl kılınacağını bilmiyordu. Onun için bir kenara çekildi. Gözleri ve kulaklarını dört açarak, namaz kılan kadınları takip etti. Fısıltı halindeki Arapça sözleri anlamıyordu. Namaz bitip cami tenhalaştıktan sonra, biraz önce gördüğü şeyleri tatbik etti. Namaz hocası kitabından öğrendiği dualar, biraz garip bir şiveyle dudaklarından dökülüyordu. Ama ne ziyanı vardı... O bu dine kalben inanmıştı...

Namaz nihayete erdikten sonra avluya çıktı. Önce «kısmet» musluklarını açtı. Eyüp Sultan'ın türbesine girmek isteyen ziyaretçiler sıralanmıştı. Ramazan ayının ilk cuması olduğu için mahşeri bir kalabalık vardı. Kadınlar çoğunluğu teşkil ediyordu. Sıraya girip bekledi. Türbede dua eden kadınlardan da tavır ve hareket bakımından epey şeyler öğrendi. Türbeden çıktığı zaman kuş gibi hafiflemişti. Huzur ve sükunun ebedi ülkesine ulaşmıştı sanki... Güvercinlere yem serperken cömertliğin, yardım etmenin hazzını duydu. Geri döndü. Arka kapıdan çıkarken «Çifte Gelinler» in önünde durdu. Birçok kadın ellerini açmış, dua ediyorlardı. Birkaç dakika burada kaldı. «Fatiha» okumayı, denedi ve başardı da... Avlunun kapısından çıkarken tespihçileri gördü:

- «Ben de bir tespih almak istiyorum» dedi.

O kadar çeşitli teşbih vardı ki hangisini alacağını şaşırdı. Tespihçi:

- «Kadınlar bu teşbihi kullanır» diyerek beyaz, sedefli bir teşbih uzattı.

Sonra mezarlıklar içinden yukarıya doğru yürüdü. Hava yaz gibiydi. Aralık ayının güneşi gözlerini neredeyse kamaştıracaktı. Haliç'e yukarıdan baktı. Piyerloti kahvesinin önünden otomobile binip Edirnekapı yoluyla Süleymaniye camiine geldi.

Büyük kubbeler altındaki dualar aksi seda yaptıkça büyüyor, büyüyordu. Hafızların güzel sesleri bu mabetlerde okunan Kuran-ı Kerim'i yedi kat göklere ulaştırıyordu. Caminin büyüklüğü karşısında kendini ufacık, karınca gibi minimini hissetti. İnsan, burada yakıcı ihtiraslardan, hırslardan uzaklaşıyor, Tanrı'ya yaklaşıyordu. Harikulade akustik, hangi dahiyane mimarinin eseriydi acaba? Kafasında birçok soru işaretleri sıralandı. Yeni dinini ne kadar güzel, ne kadar huzur verici bulmuştu; bunu sözle anlatması imkansızdı.

Beyazıt Camii avlusu da ramazanın ilk cuması dolay isiyle şenlenmiş, renklenmişti. Sahaflar Çarşısı'nda güzel bir Kuran-ı Kerim aradı. Bir dükkana girdi. Sadece Kuran-ı Kerim almakla kalmadı. Müslümanlığa ait birçok neşriyat vardı ki onları da alması, okuması, öğrenmesi gerekliydi. Dükkancının tavsiyelerine uydu. İslamiyet'e ait ilk bilgileri veren bir hayli kitap satın aldıktan sonra çıktı.

Oruçlu olduğu için, çınarların altındaki kahvede bir şey içmedi. Yalnız sorularımıza cevap verdi. Anlatmak istediği kelimeleri bulmakta güçlük çekiyordu:

- «Nasıl anlatsam bilmem ki? Çocukken de camilere sık sık giderdim. Hayatımda ilk defa şimdi gitmiyorum. Fakat. Tanrı'nın evi diyebileceğim camilerde duyduğum huzuru başka hiçbir yerde bulamadım. Hele Müslümanlığın sadeliğine hayran oldum. İnsan nefsini terbiye etmek için o kadar güzel, o kadar pratik buluşlar var ki... İradeyi kuvvetlendirmek, iyi insan olmak için Müslümanlık çok fayda sağlıyor... Ben bu dini gerçekten seviyorum.

Bazıları bu duygularımı anlayamaz. 'Reklam diye yapıyor' dediler, ama siz onlara inanmayın. Yalvarırım inanmayın. Benim teyzem de Müslüman olmuştu. Herkesin seçme hürriyeti var. Hiçbir ticari gaye olmadan seçtim. Yoksa 30 film çevirdikten sonra bu işi yapmazdım. Gayem ileride bir Müslüman Türk'le evlenmek... Şimdi mesleğime devam edeceğim. Adımı da mahkeme kararıyla resmen Figen Say diye tescil ettireceğim. Ben sevdiği, yıllardan beri sevdiği dine kavuşmanın saadeti içindeyim.»

Gerçekten çok sevinçli görünüyordu. Makyajsız gözleri parlıyordu. Tıpkı aydınlanan ruhu gibi...

Bir otomobil onu erine götürüyordu. Zira iftar vakti yaklaşmıştı. Evindeki iftar sofrası Figen Say'ı bekliyordu.

ALINTI: SES DERGİSİ’NİN 1967 TARİHLİ 51. SAYISI