Gülsün Kamu tiyatrodan neler neler ümit ederek geçmiş sinemaya… Ve umduklarının bir tekini bile bulamamış. Oturup kara kara düşünecek değil ya, nasıl tiyatrodan sinemaya atlamışsa oradan da sahneye geçivermiş.

– «Baktım ki sinemada emeğimin karşılığını vermiyorlar. Daima az, küçük paralarla çalışıyorum. Üstelik bütün rollerde de harcanıyorum. Bana gidecek roller hep başkalarına verilirken tipime, boyuma, karakterime ters düşen ne kadar rol varsa beni buluyor. Ben de sahneyi seçtim. Rahatım iyi» diyor.

Gülsün Kamu’ya 1967 yazı pek yaramış. O, tutunca kopacakmış hissini veren kız gitmiş, biraz daha toplu, biraz daha manalı bir genç kadın gelmiş.

– «Artık gönül işlerine de paydos dedim» diyor.

Bu kaçıncı paydos Allah bilir. Okullardaki 45 dakikalık ders süresi gibi her halde Gülsün de gönül işlerini zamanla sınırlamış, arada bir paydos veriyor sonra, yine devam ediyor.

– «Bundan sonra bu konuda benim adımı duyarsanız bilin ki karşıma çok sevebileceğim biri çıkmıştır» diyor.

«Çok sevebileceğim erkek» der demez aklımıza ilk Fikret Hakan geliyor. Bir tesadüf eseri radyoda «Yabancı Olduk Şimdi» şarkısı çalarken o konudaki sorumuza cevap veriyor:

– «Fikret’le sadece arkadaşız şimdi.»

Cevabıyla şarkının uygunluğuna birlikte gülüyoruz.

– «Peki ‘arkadaşınızın’ beğendiğiniz ve beğenmediğiniz taraflarını söyler misiniz?»

– «Bilmem ki… Doğru olur mu dersiniz? Peki söyleyeyim. Fikret’in kibarlığını, efendiliğini, bir cemiyette bilgisiyle, kültürüyle aldığı mevkii çok beğenirim. Bir erkek olarak da hoş bulurum onu… Aklına estiği gibi hareket etmesini, hareketlerini yerine göre tanzim etmemesini ve hele aşırı sinirli halini hiç beğenmem.»

Sinemadan sahneye atlayanlar sinemayı o kadar kötülüyorlar, buna karşılık sahneden o kadar överek bahsediyorlar ki «Sinemayı bıraktınız mı?» diye sormadan edemiyoruz. Gülsün de «şartlı cevap veriyor.

– «Tam anlamıyla bıraktım denemez tabiî, ama ancak iyi rol ve iyi ücretle sinemaya dönerim.»

– «Ya tiyatroya?» diye soruyoruz.

– «Bütün idealim o. Gencim; güzel olduğumu söylüyorlar. Dün sinemadan aldığım parayla geçiniyordum, şimdi paramı mikrofondan çıkarıyorum. Siz, beş vakitlerimde ne yaptığım; zannediyorsunuz. Ben tiyatrodan geldim, «kürkçü dükkanım» tiyatro benim… Kendimi hep o dönüş için hazırlıyorum. Eninde sonunda da tiyatroya döneceğim.»

ALINTI: SES DERGİSİ’NİN 1967 TARİHLİ 37. SAYISI